Με έδρα στη Νέα Ερυθραία από το 1950, η επιχείρηση των αδελφών Σαρρή συνεχίζει να παρουσιάζει σημαντικό και αξιόπιστο έργο στις χωματουργικές εργασίες, τις εκσκαφές και τις κατεδαφίσεις. Ο Πάρης Σαρρής, εγγονός του ιδρυτή, από νωρίς επέλεξε να συνεχίσει στα βήματα των δικών του. Μέσα στην ευρύτερη συλλογική προσπάθεια που γίνεται για την ανάπτυξη της χώρας, μας μιλά για τον κλάδο που τόσο καλά γνωρίζει, για τις προοπτικές, τα προβλήματα, τις λύσεις και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει.
Κύριε Σαρρή, ν’ αρχίσουμε με την ιστορία της επιχείρησής σας. Πόσα χρόνια είστε στον κατασκευαστικό κλάδο, πώς ξεκινήσατε;
«Το κομμάτι χωματουργικά-μεταφορές το ξεκίνησε ο παππούς μου, Πάρης τ’ όνομά του, πριν από το 1950, στη Νέα Ερυθραία Αττικής. Αργότερα την επιχείρηση τη συνέχισε ο πατέρας μου, Αντώνης, με τον αδελφό του. Τα τελευταία χρόνια τη σκυτάλη πήραμε εγώ και ο αδελφός μου, Αντώνης κι αυτός, που συνεχίζουμε στα χνάρια των παλαιότερων.
Σπούδασα μηχανικός στη Σιβιτανίδειο Σχολή και παράλληλα εργαζόμουν ως υπάλληλος στην εταιρεία του πατέρα μου. Το 2007, τότε ήμουν 22 χρονών, ίδρυσα τη δική μου εταιρεία. Και το 2010, όταν ο πατέρας μας αποφάσισε να αποτραβηχτεί, αναλάβαμε με τον αδελφό μου τη διεύθυνση και τη συνέχιση της οικογενειακής επιχείρησης.»
Ποια έργα αναλαμβάνετε; Δραστηριοποιείστε σε όλη τη χώρα;
«Η έδρα της επιχείρησής μας εξακολουθεί να βρίσκεται στη Νέα Ερυθραία Αττικής. Αναλαμβάνουμε έργα σε όλη την Ελλάδα, δημόσια και ιδιωτικά. Ειδικευόμαστε στις χωματουργικές εργασίες και έχουμε να παρουσιάσουμε σημαντικό και αξιόπιστο έργο στις εκσκαφές, στις κατεδαφίσεις, τους εκβραχισμούς, τα αδρανή υλικά, στα ασφαλτικά.»
Θα μας αναφέρετε συγκεκριμένα κάποια από τα έργα που σας έχουν ανατεθεί;
«Να αναφέρω μερικά. Ήταν η αποξήλωση των κηπαίων σε όλα, και τα 14, αεροδρόμια της Fraport, και ο καθαρισμός χαμηλής και υψηλής βλάστησης με «δασικούς καταστροφείς». Επίσης σε ξενοδοχείο στην Κέφαλο της Κω διαμορφώσαμε τον περιβάλλοντα χώρο. Αναλάβαμε την αποχέτευση στο Διόνυσο. Και νωρίτερα, το 2015, κάναμε την πίστα για τους αγώνες μοτοσυκλέτας, τα X Fighters της Redbull. Φέτος κατασκευάσαμε 3 δεξαμενές νερού στο ΜΕΝ Αχαρνών (Μονάδα Επεξεργαίας Νερού). Επίσης εκσκαφές και κατεδαφίσεις ιδιωτικές, και άλλα.»
Η επιχείρησή σας έχει μια ιστορία 70 χρόνων και η τεχνολογία τα τελευταία χρόνια αναπτύσσεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς. Βλέπουμε στο τεύχος αυτό το περιοδικό «Επαγγελματικό Όχημα» να παρουσιάζει νέα εργοταξιακά φορτηγά με τεχνολογία αιχμής και πλήρη εξοπλισμό.
Ποιες είναι οι προκλήσεις και οι νέες δυνατότητες που φέρνει η εξέλιξη της τεχνολογίας στον κλάδο σας σε σύγκριση με το παρελθόν;
«Τα μηχανήματα και τα φορτηγά πλέον είναι πιο παραγωγικά, πιο γρήγορα και πιο δυνατά. Είναι πολύ φιλικότερα για τον χειριστή σε σχέση με τα παλαιότερα που δούλευε ο πατέρας μου, και πιο εργονομικά.
Εκείνα που δούλευε ο πατέρας μου ήταν πολύ κουραστικά για τον χειριστή και οι συνθήκες στην καμπίνα τους ήταν αντίξοες. Τον παρατηρώ να εκπλήσσεται με τις δυνατότητες των σημερινών μηχανημάτων, με τις ανέσεις και τις ευκολίες που προσφέρει σήμερα η τεχνολογία. «Μακάρι να είχαμε κι εμείς τέτοια μηχανήματα», τον ακούω να λέει.
Και με τους ρύπους, τα καινούργια σήμερα είναι πιο φιλικά στο περιβάλλον. Επίσης σε σχέση με το έργο που παράγουν, βγαίνουν πιο οικονομικά στο καύσιμο στο τέλος της δουλειάς. Μπορεί τα παλαιότερα να έκαιγαν λιγότερο πετρέλαιο, όμως δούλευαν περισσότερο χρόνο για να τελειώσουν μια εργασία, οπότε τα καινούργια μηχανήματα αποδεικνύονται πιο οικονομικά.»
Απόσβεση και έξοδα συντήρησης;
«Μετά από 10 χρόνια ύφεσης, το κράτος χρειάζεται να δώσει κίνητρα ν’ αγοραστούν νέα μηχανήματα, γιατί έχει γεράσει ο στόλος. Τα τελευταία μόνο δύο χρόνια απέκτησε πάλι μεγάλη κινητικότητα ο κλάδος, ειδικά στον ιδιωτικό τομέα. Η απόσβεση εξαρτάται από το πώς δουλεύει το μηχάνημα. Το ίδιο και τα έξοδα συντήρησης. ‘Ο,τι δουλεύει χρειάζεται συντήρηση. Το πρόβλημα είναι όταν το μηχάνημα κάθεται, γιατί και πάλι χρειάζεται συντήρηση χωρίς όμως να προσφέρει, και τότε τα έξοδα είναι δυσβάστακτα.»
Τι χρειάζεται για να γίνει κάποιος χειριστής μηχανημάτων;
«Χρειάζεται να έχει δίπλωμα και προϋπηρεσία στο κάθε μηχάνημα.
Στην αρχή γράφονται ως βοηθοί χειριστών, εργάζονται κάποιες ώρες, οδηγούν με επίβλεψη χειριστή. Και μετά δίνουν εξετάσεις και παίρνουν δίπλωμα χειριστή για κάθε κατηγορία. Κάθε μηχάνημα ανήκει σε ξεχωριστή κατηγορία.
Θα ήθελα εδώ να πω, ότι οι Έλληνες είναι οι καλύτεροι χειριστές παγκοσμίως. Το πιστεύω αυτό. Γιατί αυτοσχεδιάζουν, δουλεύουν με το μυαλό τους, για να τους δώσει το μηχάνημα το 100% των δυνατοτήτων του. Ενώ στο εξωτερικό οι δουλειές γίνονται by the book. Δηλαδή, το κάθε μηχάνημα κάνει μέχρι αυτό που φαίνεται ότι κάνει. Εκεί είναι πιο τυποποιημένα τα πράγματα.»
Οι Έλληνες λοιπόν είναι εφευρετικοί και τολμούν να πειραματιστούν και να γνωρίσουν πλήρως τις δυνατότητες του μηχανήματος που χειρίζονται. Δεν περιορίζονται στις οδηγίες χρήσης.
Αναπτύσσουν και κάποια συναισθηματική θα λέγαμε σχέση μ’ αυτό. Του δίνουν όνομα, το φροντίζουν με ιδιαίτερη προσοχή και αγάπη. Ποιο είναι το δικό σας αγαπημένο μηχάνημα;
«Βέβαια, υπάρχει σχέση. Εμένα το αγαπημένο μου είναι το πρώτο μου μηχάνημα. Ένας εκσκαφέας φορτωτής Case. Είναι αυτό που μου δούλεψε χρόνια πολλά απροβλημάτιστα, και με βοήθησε να κάνω όλα τα υπόλοιπα. Το έχω ακόμη σε άριστη κατάσταση, μοντέλο του 2005. Δουλεύει κανονικά, και απροβλημάτιστα, οικονομικό και αξιόπιστο. Όνομα δεν του έχω δώσει…»
Ένα μεγάλο έργο, η εκμετάλλευση του Ελληνικού, φαίνεται ότι μπαίνει στην τελική ευθεία. Η άδεια για την κατεδάφιση των εγκαταστάσεων του παλιού αεροδρομίου δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως. Πρόκειται για περίπου 450 κτίρια στις παραχωρούμενες εκτάσεις στο Ελληνικό και στον Άγιο Κοσμά. Αφορά τον κλάδο σας, και θα θέλαμε να μας δώσετε τα φώτα σας γι’ αυτήν την εργασία της κατεδάφισης, που θα είναι η πρώτη φάση του έργου.
«Η δουλειά στο Ελληνικό είναι μια τεράστια δουλειά. Τα 450 κτίρια που έχει αναλάβει η ΙΝΤΡΑΚΑΤ να κατεδαφίσει είναι σχεδόν τα μισά από το σύνολο. Όποιος από τους εργολάβους υπογράψει και ξεκινήσει τις κατεδαφίσεις, πρέπει οπωσδήποτε να προμηθευτεί ένα μηχάνημα κατεδαφίσεως, δηλαδή ένα ψαλίδι κοπής και θρυμματισμού μπετόν. Αυτό θα βοηθήσει επίσης να γίνει διαλογή των υλικών. Δηλαδή, θα θρυμματίσει το μπετόν, θα βγάλει τα σίδερα, θα τα κόψει και θα τα στείλει όλα για ανακύκλωση.
Στη συνέχεια χρειάζονται σπαστήρες για να επεξεργαστούν τα μπετά, ώστε να είναι έτοιμα να επαναχρησιμοποιηθούν. Να γίνουν δηλαδή 3Α, σκύρο (κροκάλα) και άμμος, δηλαδή υλικά επίχωσης και διάστρωσης. Συμφέρει η επεξεργασία του, γιατί είναι μεγάλος ο όγκος του στο Ελληνικό.
Επίσης τα εδάφη στην περιοχή είναι βραχώδη, οπότε θα χρειαστούν σφυριά και σπαστήρες, για να επαναχρησιμοποιηθεί το υλικό.»
Όλο αυτό το υλικό, τεράστιος όγκος πολλών χιλιάδων τόνων, πού πρόκειται να μεταφερθεί;
«Το πρόβλημα με τα πλεονάζοντα υλικά εκσκαφών και κατεδαφίσεων είναι η μάστιγα της εποχής. Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει χώρος όπου να μπορούμε να αδειάσουμε τα προϊόντα εκσκαφής μας. Το πρόβλημα δεν αφορά μόνο τον μεγάλο όγκο του Ελληνικού. Ξέρετε, αν δεν λυθεί το πρόβλημα της χωματερής, το έργο δεν θα μπορεί να ξεκινήσει. Ακόμη κι αύριο αν ξεκινούσαν, δεν υπάρχει χώρος να αποθέσουν… Το πρόβλημα αυτό όμως αφορά και την τελευταία, τη μικρότερη εκσκαφή. Και είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα.
Για τα μπάζα υπάρχει λύση. Όπως είπαμε, μπορούν να επαναχρησιμοποιηθούν. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση του Ελληνικού, θα είναι τόσο μεγάλος ο όγκος, που ένα μεγάλο μέρος θα πρέπει να πεταχτεί. Γιατί οι μονάδες όπου μπορείς να τα πας για να γίνει επεξεργασία, έχουν ταβάνι: δεν μπορείς να τους 500.000 τόνους μπετόν. Πού θα το αποθέσουν; Γιατί πρέπει να το διοχετεύσουν μετά στην αγορά. Αυτό δεν γίνεται.»
Ποιες λύσεις προτείνετε στο πρόβλημα της απόθεσης χωμάτων εκσκαφής και μπάζων. Πώς περιμένετε να λυθεί;
«Υπάρχουν δεκάδες ανενεργά λατομεία τα οποία στην ουσία είναι τρύπες στα βουνά μας. Αυτά πρέπει και θα μπορούσαν να αποκατασταθούν. Αν ανοίξουν λοιπόν τα λατομεία για αποκατάσταση, τότε εκατομμύρια τόνοι θα μπορούσαν να αποτεθούν εκεί, και το πρόβλημα θα λυνόταν. Στρώσεις επί στρώσεων με χώματα, να κλείσουν οι τρύπες, να γίνει το βουνό όπως ήταν πριν σκαφτεί. Και στο τέλος να φυτευτούν δέντρα, πράσινο. Αποκατάσταση του τοπίου. Δεν ξέρω γιατί δεν το κάνουν.»
Οι χωματερές προσφέρουν λύση;
«Η μόνη λύση που μας επιτρέπεται αυτή τη στιγμή είναι οι χωματερές. Σε ολόκληρη την Αττική ο μόνος χώρος όπου μπορείς να αποθέσεις χώματα είναι στα ΧΥΤΑ Λιοσίων, που τα χρησιμοποιούν για να σκεπάζουν τα σκουπίδια.
Αυτή τη στιγμή έχω 100 δρομολόγια, που μπορώ να τα φορτώσω σε μία μέρα. Δεν μπορώ όμως να τα πάω. Πηγαίνουμε με ραντεβού και συγκεκριμένους τόνους. Μια δουλειά που θα είναι 10.000 κυβικά και θα βγάζει 500 κυβικά την ημέρα, δεν θα μπορεί να πάει ούτε τα 100. Τι θα γίνουν τα υπόλοιπα; Δεν προχωράει η δουλειά, δεν τα φορτώνουμε.
Το σοβαρότερο πρόβλημα του κλάδου είναι να έχεις δουλειά και να μην μπορείς να δουλέψεις, επειδή δεν μπορείς να το αποθέσεις.»
Κύριε Σαρρή, τι θα λέγατε για τη δουλειά που τόσο νέος επιλέξατε να κάνετε;
«Είναι μια δουλειά δύσκολη και επίπονη. Επίσης έχει ρίσκα. ‘Οπως, για παράδειγμα, να αναλαμβάνεις μια δουλειά και να την ολοκληρώνεις με συνέπεια, αλλά να μην βλέπεις τα λεφτά που είχατε συμφωνήσει με τον πελάτη, όταν μάλιστα πρόκειται για σημαντικό ποσό.
Όμως είμαι ικανοποιημένος γιατί κάνω τη δουλειά που αγαπώ, μαζί με τους δικούς μου. Και συμμετέχω κι εγώ με τις δυνάμεις μου στη μεγάλη προσπάθεια που γίνεται για την ανάπτυξη του τόπου.»
