Η έλλειψη βενζίνης, σε πολλές περιοχές, αμέσως μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, οδήγησε τους Σοβιετικούς στην κατασκευή ενός ατμοκίνητου φορτηγού, το 1949. Σύντομα όμως το όλο σχέδιο εγκαταλείφθηκε λόγω αφενός της πολυπλοκότητάς του και αφετέρου της χαμηλής αποδοτικότητας
Η οικονομία στη Ρωσία, όπως άλλωστε και η παγκόσμια, ήταν σχεδόν κατεστραμμένη στο τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και η βενζίνη ακριβή και δυσεύρετη. Τα φορτηγά στην Ρωσία έπρεπε να κάνουν τις διαδρομές τους με μικρές ποσότητες καυσίμου, και οι άνθρωποι στις αχανείς εκτάσεις της Σιβηρίας σχεδόν είχαν ξεχάσει ακόμη και την μυρωδιά της βενζίνης.
Το 1949, η Ρωσία δοκιμάζεται την πρώτη πυρηνική βόμβα που κατασκεύασε. Εκείνη τη χρονιά υπήρξε άλλο «μεγάλο» έργο που αφορούσε στην κατασκευή ενός ατμοκίνητου οχήματος, που σχεδιάσθηκε για να ξεπεραστεί η έλλειψη υγρών καυσίμων παντού.
Ακόμα κι αν η ιδέα για ένα ατμοκίνητο όχημα δεν ήταν κάτι καινούργιο, αφού το πρώτο παράχθηκε το 1902, εν τούτοις οι Ρώσοι μηχανικοί ήθελαν να κάνουν μια ακόμη προσπάθεια. Μετά από μια σειρά αποτυχημένων προσπαθειών, με μοντέλα που κινούνταν με άνθρακα, οι Ρώσοι μηχανικού κατέληξαν στην απόφαση να χρησιμοποιήσουν για την καύση ξύλο. Ένα προϊόν που βρισκόταν εν αφθονία στην πρώην Σοβιετική Ένωση (ΕΣΣΔ).
Το μοντέλο παραγωγής πήρε την ονομασία NAMI-012 και αυτό που το χαρακτήριζε ήταν ένας λέβητας πίσω από την καμπίνα με έναν ειδικά σχεδιασμένο φούρνο, για την καύση του ξύλου.
Η απόδοση του ατμοκινητήρα έφτανε τους 100 ίππους στις 1.250 σ.α.λ., ενώ η τελική ταχύτητα ήταν 40 χλμ./ώωρα, όταν το φορτηγό ήταν πλήρως φορτωμένο.
Σύντομα, πάντως, το όλο πρότζεκτ ξεχάστηκε. Κι αυτό γιατί είχε πολλά μειονεκτήματα, λόγω του λέβητα που ήταν υπερβολικά βαρύς αλλά και του ότι ο οδηγός έπρεπε να προθερμάνει το νερό μια ώρα πριν εκκινήσει.
Πηγή. englishrussia.com
